Witam, Zdradziłam męża z kolegą z pracy Wszystko było w miarę ok dopóki mój mąż się nie dowiedział co prawda mi wybaczył i jakoś nam się teraz układa ale mój problem nie dotyczy męża, tylko kochanka zakochałam się, nie mogę „Ojcem mojego dziecka nie był Aleksander. Gdyby nie jego upór, nigdy bym się do tego czynu nie posunęła. Nawet nigdy bym o tym nie pomyślała. Kochałam przecież męża i nie chciałam go zdradzić. Ale zrobiłam to. Z pełną świadomością”. Ostatnio spory wybuchały regularnie. Konkretnie co piątek. Oboje pracujemy, w tygodniu nie ma za wiele czasu na rozmowy. I te piątki stały się jakimś koszmarem. Przy czym on wcale nie wydawał się tym wielce zdruzgotany. – Czepiasz się mnie o wszystko – wypominał mi. – Zachowujesz się, jakby wszystko było tylko na twojej głowie. Nigdy wcześniej tego nie robił, ale tym razem mój messenger szalał wysyłając powiadomienia o nowej wiadomości i ciekawość zwyciężyła. Wszystko się wydało. Mąż wpadł w szał. Następnego dnia spakowałam dzieci i wyniosłam się do mamy… która nawet ze mną nie rozmawia. To ja zniszczyłam rodzinę. To ja zdradziłam. Czuję się jak zdrajczyni, słuchając tego wszystkiego i wiedząc, że sypiałam z jej mężem. I to – jak się okazało – tuż po ich ślubie… Nie mam jednak wyjścia. Nie widzę innego rozwiązania. Nie mogę przyznać się mężowi do zdrady, nie mogę nikomu powiedzieć prawdy. Tomek by mi tego nie wybaczył. Zdrada jest jedną z bezpośrednich przyczyn rozpadu związku dwojga ludzi. Jest bolesną raną, którą bardzo trudno zagoić. I dla wielu ludzi jest nie tylko ostatecznym ciosem, pozbawiającym związek ostatniego tchnienia, może być także cichym zabójcą naszego zaufania do płci przeciwnej, naszego ego, poczucia własnej wartości. Zawsze wydawało mi się, że jestem szczęśliwa. Miałam kochającego męża, stabilną pracę, dom, w którym czułam się bezpieczna. Ale zawsze gdzieś tam, w najgłębszych zakamarkach mojej duszy, czułam, że czegoś mi brakuje. Czy to była nuda? Monotonia? Czy może po prostu brak adrenaliny, emocji, namiętności? qFhVIXd. Chcę podzielić się z Wami moją opowieścią. Przestrzec, może czegoś nauczyć. Mam 25 lat. Jestem dwa lata po ślubie. To z moim mężem przeżyłam swój pierwszy raz. Jesteśmy ze sobą już 8 lat. Jestem niezłą flirciarą, z super poczuciem humoru, widzę jak faceci czasem na mnie spoglądają, zagadują. Z żadnym mężczyzną jednak do niczego nie doszło. Poza jednym. Zawsze byłam ciekawa jak smakuje seks z innym. Kocham mojego męża, nie wyobrażam sobie życia bez niego. Wiem, że będzie dobrym ojcem i cudownym towarzyszem na całe życie. Jest moim mężem, przyjacielem i pocieszycielem. Ale ta ciekawość była ogromna. Wiem, że to bezsensu ale zazdrościłam moim koleżankom mężatkom, że ich facet nie jest ich pierwszym. No i stało się. Zmieniłam pracę, poznałam atrakcyjnego 50- latka. Jego wiek tylko mnie bardziej nakręcał... fot. Thinkstock Chcę podzielić się z Wami moją opowieścią. Przestrzec, może czegoś nauczyć. Mam 25 lat. Jestem dwa lata po ślubie. To z moim mężem przeżyłam swój pierwszy raz. Jesteśmy ze sobą już 8 lat. Jestem niezłą flirciarą, z super poczuciem humoru, widzę jak faceci czasem na mnie spoglądają, zagadują. Z żadnym mężczyzną jednak do niczego nie doszło. Poza jednym. Zawsze byłam ciekawa jak smakuje seks z innym. Kocham mojego męża, nie wyobrażam sobie życia bez niego. Wiem, że będzie dobrym ojcem i cudownym towarzyszem na całe życie. Jest moim mężem, przyjacielem i pocieszycielem. Ale ta ciekawość była ogromna. Wiem, że to bezsensu ale zazdrościłam moim koleżankom mężatkom, że ich facet nie jest ich pierwszym. No i stało się. Zmieniłam pracę, poznałam atrakcyjnego 50- latka. Jego wiek tylko mnie bardziej nakręcał... fot. Thinkstock Żonaty, z trójką dzieci. Obojgu nam zależało na dyskrecji. Nasze początki były banalne... Uśmiechy, spoglądanie, krótkie rozmowy. To on zrobił pierwszy krok. Zaprosił do znajomych na Facebooku. Zaczęło się nocne pisanie, przyśpieszone bicie serca, pikantne SMS-y w pracy. Jednego dnia odwiózł mnie do domu. Pocałowaliśmy się w aucie. O seksie nigdy nie rozmawialiśmy. Nie było do tego warunków. Codziennie po pracy odwoził mnie do domu, mieliśmy zawsze około 30 min na pocałunki i rozmowy. Po około 2 miesiącach z dnia na dzień okazało się, że mój mąż wyjeżdża w delegację. I tak. Zrobiliśmy to. U mnie. Po pracy. Na sofie. Było fajnie... tylko fajnie. Bez fajerwerków... Zaspokoiłam swoją ciekawość. Jednak wiem, że nie było warto. fot. Thinkstock Z moim mężem jest magicznie, cudownie a z nim było „jakoś”. Trudno określić i dobrać odpowiedni przymiotnik. Romans zakończyłam w tamtym tygodniu. Zobaczę się z nim dopiero w w pracy. Zakończyłam to przez wiadomość SMS w czasie jego urlopu. Jest załamany. Dobrze, że nic nie może zrobić, bo ma rodzinę której nie opuści. Kobietki! Nie warto... gdyby to się wydało, załamałabym się. Mój mąż jest moim jednym, wyśnionym. Popełniłam ogromny błąd i nie chcę myśleć o tym gdyby to się wydało. Wiem jedno: czasu nie cofnę. Mam nadzieję, że ten epizod nigdy nie wpłynie na moje życie. Jeśli macie podobną sytuację - nie ryzykujcie, nie warto. Ala Z mężem jesteśmy 19 lat. Mamy 2 nami zawsze coś było nie tak,nigdy mnie nie szanował,wyzywał, pan i władca,ale nie miałam sił odejść. Próbowałam rozmawiać, proponowałam terapię. Nie chciał. Aż .....Zdradziłam, 2,5 roku temu, romans, kilka m-cy. Na jaw wyszło w roku ubiegłym, wydrukował archiwum gadugadu. Niby mi wybaczył, mówił, że kocha, ale cały czas mi to wyrzuca, dręczy. Czuję do niego żal za te lata, trudno mi jest być teraz czułą, a on tego wymaga, żebym się starała. Ale jak? KOBIETA, 38 LAT ponad rok temu Jak wpłynąć na swoją samoocenę? Dzień dobry, Poza terapią małżeńską, może Pani skorzystać z terapii indywidualnej. Pomoc może Pani uzyskać np.: w Poradni Zdrowia Psychicznego, prywatnie. W internecie dostępna jest również lista certyfikowanych psychoterapeutów Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. 0 Warto udać się na psychoterapię małżeńską, która pozwoli Państwu przepracować zaległe emocje, na nowo odbudować relację małżeńską, zaufanie, bliskość i czułość. Potrzebna jest zmiana w obojgu, by uratować małżeństwo. 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Co zrobić po zdradzie męża? – odpowiada Mgr Kamila Drozd Jak odbudować związek po zdradzie męża? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz Jak poradzić sobie ze zdradą męża? – odpowiada Paulina Witek Jak żyć z mężem po jego zdradzie? – odpowiada Mgr Anna Suligowska Zdrada w związku małżeńskim – odpowiada Mgr Justyna Plucińska Czy warto wybaczyć zdradę męża? – odpowiada Mgr Marta Dziekanowska Jak naprawić relacje z mężem po zdradzie? – odpowiada Mgr Kamila Drozd Jak można zapomnieć i wybaczyć zdradę? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz Problemy w relacjach z mężem – odpowiada Mgr Joanna Kołodziejczyk Jak polepszyć relacje z mężem? – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki artykuły Tak jak w temacie. Ale historia nie jest prosta, jest do¶ć pogmatwana i głupia. Nie chcę się zbytnio wdawać w szczegóły bo to jednak zbyt bolesne, Zacznę od tego że zdradziłam męża po ponad 20 latach małżeństwa. Od kilku lat co¶ nam nie grało, trudno¶ci, rodzina, dzieci, moje coraz mniejsze zaangażowanie w seks... w każdym razie na pocz±tku roku trochę się pokłócili¶my. Trochę - to mało powiedziane. Na noże nie poszło, ale stanęło na tym że chciałabym żeby m±ż się wyprowadził. Seks w dalszym ci±gu był od czasu do czasu, starali¶my się utrzymywac pozory normalnego małżeństwa, ale wszystko trwało jakby w zawieszeniu. Na pocz±tku lata odezwałam się do starego przyjaciela, z którym miałam sporadyczne tylko kontakty, głównie dlatego że m±ż go bardzo nie lubił. Dlaczego - teraz dopiero wiem. Ale o tym potem. Wymy¶liłam, że skoro będę na wakacjach w jego okolicach, to mogę go odwiedzić, porozmawiać o starych czasach. Nic wielkiego. Zaczęli¶my pisać na komunikatorze. Od słowa do słowa robiło się coraz bardziej pikantnie, nigdy tak z nikim przedtem nie pisałam. Ale cóż, pisanie, słowa tylko, my¶lałam. Umowili¶my się, pojechałam. M±ż wiedział gdzie jadę, nie wiedział tylko do kogo. Z pocz±tku było trochę niezręcznie, ale szybko znaleĽli¶my wspólny język, tak jak kiedy¶, dawno temu. I jako¶ tak się stało że się przespali¶my ze sob±. Naprawdę, robi±c to, nie wierzyłam że to robię, przecież on nie był w moim typie, tu nic nie mogło zadziałać! A jednak zadziałało, zrobił mi dobrze i wpadłam z kretesem. Zrobili¶my to zaledwie kilka razy, ale byłam absolutnie oszołomiona, podniecona i zakochana. Po powrocie do domu kochałam się z mężem i było naprawdę fajnie. Zaczęłi¶my nawet rozmawiać o naszym problemie... W międzyczasie jednak z kochankiem (bo tak go nazwałam) pisali¶my dalej, bardzo pikantne teksty, nawet wysyłali¶my sobie nagie zdjęcia. Prowadziłam jakby podwójne życie - w domu z mężem, w internecie - z kochankiem. Podniecało mnie to bardzo. Czas mijał a ja coraz bardziej dogadywałam się z mężem. Podkusiło mnie jednak żeby spotkać się jeszcze raz z kochankiem, teraz nie wiem - przespać się z nim ten ostatni raz, porozmawiać? Nakłamałam męża że jadę w delegację a pojechałam do niego. Do niczego nie zd±żyło doj¶ć, bo dostałam serię straszliwych sms-ów od męża, z takimi wyzwiskami że włos zjeżył mi się na głowie. On wiedział. Okazało się, do dzi¶ nie wiem jakim cudem, że wszedł na moje konto i zobaczył wszystko. Wszystko. Cał± korespondencję, zdjęcia, nawet film. Nie wiem jak bo wszystko na bież±co wykasowywałam, a na domowym komputerze nigdy się nie logowałam. Nikt nie wie jak to się stało, bo z technicznego punktu widzenia nie było to możliwe, a jednak. Kto¶ gdzie¶ popełnił bł±d. Może ja, może kochanek. Oczywi¶cie powiedziałam kochankowi, a on pierwsze co zrobił to pousuwał mnie ze wszystkich kontaktów, po czym postawił sprawę jasno i wyraĽnie że to moja wina i ja mam wszystko naprawić. A m±ż rozpęt±ł piekło. Najpierw się upił, potem porozsyłał fragmenty korespondencji ze zdjęciami (!) do jego (kochanka) dziewczyny (tak, tak, miał on dziewczynę, kochał j± a ona jego, planowali dzieci, byli ze sob± już kawał czasu), do jego rodziny, powiadomił (na szczę¶cie nie ze szczegółami) moj± rodzinę. Po czym spakował się i wyprowadził. Wróciłam do domu najszybciej jak tylko mogłam. Błagałam męża żeby chociaż wrócił ze mn± porozmawiać, zgodził się. Został w domu na próbę. Wstyd, rozgoryczenie, nienawi¶ć do samej siebie, jakie towarzyszyły mi w tych pierwszych dniach, były nie do zniesienia. Poczucie winy mnie zabijało fizycznie. M±ż zamieszkał w oddzielnym pokoju, błagałam go o to bo nie miał gdzie pój¶ć tak od razu. Powoli zaczęli¶my rozmawiać, próbowałam mu wszystko wyja¶nić, ale co tu wyja¶niać? Poprosił mnie o rozwód, tzn. że złoży po ¶więtach, a ja się zgodziłam z poczucia winy. I tak żyjemy sobie, minęły dopiero dwa tygodnie, jako¶ pozbierałam się sama z sob±, m±ż jednak nie. Niby jest każdego dnia lepiej, ale widzę że wszystko zniszczyłam. Po tym wszystkim widzę jaka byłam głupia, że przez chwilę zauroczenia zniszczyłam całe nasze małżeństwo, i to z człowiekiem z którym tak naprawdę mnie nic nie ł±czy. Kocham mojego męża, nie wyobrażam sobie życia z nikim innym, ale widzę że raczej to nie jest możliwe żeby¶my byli razem. Próbuję i będę próbowała wszystkiego żeby jednak nie odszedł, ale nie chcę żeby to wygl±dało że robię to z poczucia winy, że pragnę się zrehabilitować. Czy istnieje jaka¶ rehabilitacja? Czy mężczyzna jest w stanie przebaczyć kobiecie zdradę i to jeszcze tak±? Czy da się odbudować zaufanie? Co mam robić żeby dać mu przez to przej¶ć jak najbardziej łagodnie? Boję się go skrzywdzić jeszcze bardziej. Panowie, którzy przeżyli¶cie zdradę małżonki, macie jakie¶ spostrzeżenia, uwagi? Bardzo żałuję tego co zrobiłam i zapłacę za to zo zrobiłam, płacę każdego dnia. Ale widok męża który cierpi, choć może nie pokazuje tego otwarcie, boli mnie stokrotnie bardziej. Strona 37 z 38 Deleted_User dnia listopada 28 2013 11:38:05 Dziękuję ci Wica za szczegółowy opis tego co się z tob± działo po. Podejrzewam że tak jak opisała¶ jest w większo¶ci przypadków. Mój m±ż raczej się przede mn± nie otwierał, tak że poza obrazami przewijaj±cymi się w jego głowie, staniem przed bram± piekieł, kalejdoskopem uczuć i oczywi¶cie punktem 1 i 2, nic więcej o jego uczuciach nie wiem. Wiem o swoich ale co to kogo obchodzi? Dlaczego zdradziłam? Prawdopodobnie trafiła¶ w sedno, dodam tylko zę mieli¶my poważny kryzys, który, okazało się, m±ż nie brał tak zupełnie na poważnie, jak wszysko zreszt± co mnie dotyczyło, w jego opiniii zawsze "jako¶ to będzie". Nie przeszkadzało mu to jednak zgodzić się że się wyprowadzi, nawet podał termin - kiedy syn pójdzie na studia, czyli w paĽdzierniku. Czyli wszystko i tak poszło zgodnie z planem. A ja naprawdę nie widziałam wyj¶cia z sytuacji, bo on ze mn± nie chciał rozmawiać. No i znalazłam sobie pocieszyciela. Mogłam poczekać na "po rozwodzie", jak mi już niektórzy mówili. Mogłam. Ale tego nie zrobiłam. Pojechałam po bandzie i teraz mam za swoje. Nie użalam się nad swoim losem, bo sama sobie go zgotowałam. Jestem ofiar± - swojej własnej głupoty i niecierpliwo¶ci. M±ż zacz±ł pierwsze rozmowy we wrze¶niu, niestety już po zdradzie. Byc może dlatego że zbliżal się termin jego wyprowadzki. Być może jeszcze chciał wszystko naprawić. Ponieważ tak wszystkich boli że zdrajca może mieć uczucia, to się troszkę wywnętrzę. Kryzys zacz±ł się już w ubiegłym roku. M±ż nie chciał w ogóle ze mn± o tym rozmawiać, zamiatał wszystko pod dywan. Jednocze¶nie, ukradkiem ustawiał się na przyszło¶ć, czyli rozdzielił konta bankowe, podzielił to co było wspólne, przy czym czę¶ć z tych rzeczy ustalał ze swoimi rodzicami za moimi plecami oczywi¶cie. Gdybym nie pracowała, zostałabym rzeczywi¶cie z goł± doop± i mnóstwem kredytów. Ponieważ dom jest na mnie (niestety takie prawo w tu gdzie mieszkam, a m±ż nie chce zaakceptować prawa), zostawił mi wszystko co jest w domu, ale też ogromny kredyt i wspólne długi do spłacenia. Na dzieci dzielimy się po połowie, mimo że on mieszka sam a ja mam do utrzymania dwie gęby. Daje im co prawda jakie¶ pieni±dze dodatkowo, ale to s± ich pieni±dze. Finansowo nie daję sobie rady, ale mam to gdzie¶, najwyżej sprzedam dom na wiosnę. I będę miała to samo co mam, ale mniejszym kosztem. Nie, nie skarżę się, przedstawiam tylko fakty bo wielu z was życzy mi jak najgorzej. Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Pomogłam mężowi w podjęciu jedynej słusznej decyzji, czyli kopnięcia mnie w końcu w doopę. Powiedział mi w końcu to czego nie mógł wydusić z siebie przez tyle miesięcy - że mnie już nie kocha i nie chce ze mn± być. Żałuję tylko że próbowałam walczyć o nasz zwi±zek. Zaoszczędziłabym wszytkim co najmniej dwa miesi±ce horroru. Mogłam odej¶ć od razu, przeliczyłam się z jego uczuciami do mnie. Wica, wolę męża szanuję, ja już od dawna nie mam w naszym zwi±zku nic do powiedzenia. A "butno¶ć i roszczeniowy ton" - to po prostu moje emocje. Dzięki jeszcze raz. Jestem siln± kobiet±, wykorzystano jednak chwilę mojej słabo¶ci. To tyle. Wica dnia listopada 28 2013 14:38:39 Barbaro, wybrała¶ drogę na skróty. Dla mnie wchodzenie w relacje intymne z inn± osob±, podczas trwania zwi±zku, a tym bardziej będ±cego w kryzysie - to droga na skróty, zwyczajne tchórzostwo i słabo¶ć. Ja nie wiem, co rozumiesz pod pojęciem siły? W obliczu zdrady ja pojmuję siłę w ten sposób, że pomimo iż jest Ľle, na przykład w moim zwi±zku , nie ulegam emocjom, sytuacjom, relacjom ,które z definicji s± tragiczne w skutkach - mog± zabić mnie i drugiego człowieka, z którym aktualnie jestem. A więc to również my¶lenie o drugiej istocie. Bierzesz ¶lub z Panem/ Pani± X - bierzesz też odpowiedzialno¶ć za Wasze wspólne życie. Można przewidzieć chyba co mogłoby się stać je¶li zrobię to, czy tamto. Czy to takie trudne? A jednak. Dla niektórych tak. I na tym polega siła, silna wola, hart ducha i charakteru. Tutaj mamy prawdziwy sprawdzian i test z człowieczeństwa. I znowu chcesz zrzucić z siebie odpowiedzialno¶ć za zdradę stwierdzeniem: Jestem siln± kobiet±, wykorzystano jednak chwilę mojej słabo¶ci. To nie kochanek wykorzystał Twoj± słabo¶ć. To Ty sama j± wykorzystała¶ , przy pomocy cech charakteru, wyznawanego systemu warto¶ci, braku sumienia i nieumiejętno¶ci przewidywania skutków swoich czynów. Uważam, że długa droga przed Tob±. Z Twoich opisów wynika że za cały tej "szajs" obwiniasz wszystkich i wszystko. "Tak zdradziłam ale..", "Tak cierpię, aler30;" Wci±ż jest jakie¶ "ale". Nie wiem, czy w ten sposób chcesz zrzucić z siebie największ± odpowiedzialno¶ć za zdradę Waszych wspólnych z mężem warto¶ci. Nie mam chyba nic więcej do powiedzenia w temacie, bo nast±piło, u mnie przynajmniej ,zmęczenie materiału. Żeby jeszcze można było odczytać z Twoich postów, miękko¶ć. A Twoje słowa nadal wypuszczaj± jad i zwyczajnie jeste¶ szorstka. Ja tak Cię odczytuję. Nie gniewaj się. Po prostu czuję. Dlatego tak wiele osób w sumie dobrze Ci życzy i mówi o pokorze. Może to klucz do budowania na nowo Twoich relacji z mężem. WeĽ to pod rozwagę. Mimo wszystko każdy z nas zasługuje na spokój. I tego Ci życzę. Deleted_User dnia listopada 28 2013 15:33:20 Po pojęciem siły rozumiem to że się nie poddaję. Szczerze mówi±c to Ľle, bo każd± porażkę niezwykle silnie przeżywam. Tak jak teraz przeżywam porażkę mojego małżeństwa. Jestem szorstka, jestem zimna, jestem twarda, bo tego ode mnie zawsze oczekiwano, emocje skrywam dla siebie. Nauczono mnie tego przez tyle lat. Gdybym była miękka, ciepła i głaszcz±ca, mój m±ż nigdy nie zwróciłby na mnie uwagi. Ale ludzie się zmieniaj± i ich oczekiwania też. Uwierz mi, czego jak czego ale braku pokory to mi nikt nigdy nie zarzucił, a wręcz odwrotnie. Do tego czasu. Bo odważyłam się choć trochę uzewnętrznić emocje. Zrobiłam to bo nie widziałam żadnych starań ze strony męża żeby naprawił to co sam zepsuł. Zrobiłam to, bo nie było nikogo do kogo mogłam się wtedy odezwać. Zrobiłam to bo chciałam. Nie szczycę się tym, ale nie mogę zawrócić czasu. co się stało to się nie odstanie. Niektórzy ucz± się na błędach, inni nie. I taka mała dygresja - w Polsce katolickiej przysięga się miło¶ć, wierno¶ć i uczciwo¶ć małżeńsk± oraz że się nie opu¶ci partnera aż do ¶mierci. W kraju gdzie mieszkam i wielu innych przysięga się być ze sob± na dobre i na złe, w bogactwie i biedzie, w zdrowiu i chorobie, kochac i miłować dopóki ¶mierć nas nie rozdzieli. Niestety, ze mn± widocznie można być tylko "na dobre". Przykro mi, jest mi po prostu nieskończenie przykro że m±ż dał mi szansę i nadzieję a potem mi to po prostu zabrał. To co tu piszę to jedno, to co się we mnie dzieje to zupełnie co innego. A co do budowania na nowo moich relacji z mężem - czy można pokochać kogo¶ drugi raz, skoro się już raz przestało??? Czy można narzucać się osobie która ma cię serdecznie do¶ć i jasno daje to do zrozumienia??? Komentarz doklejony: Wybaczcie, ale naprawdę nie mogę więcej o tym pisać. Każdy z was miał jak±¶ żałobę, ja mam teraz swoj±. Będę czytać wasze opinie je¶łi zechcecie je jeszcze tu wyrazic, ale nie miejcie mi za złe że nie odpowiem. Jeżeli kto¶ napisze na PW, odpiszę. Ja po prostu nie mogę już tego wytrzymać.... AcidRain dnia grudnia 01 2013 14:44:08 Barbaro ty dalej nic nie zrozumiała¶ z rad które ci tu zostały przedstawione. Nie jestem osoba obiektywn± je¶li chodzi o zdradę bo moje do¶wiadczenia s± takie że zdradzaczowi szansy nie powinno się dawać i oczywi¶cie możesz uznać to za pełn± jadu krytykę ale uważam że dalej kreujesz się na biedn± skrzywdzon± sierotkę której nie dano szansy ..... Zapominasz o jednym że odpowiadamy z pełna ¶wiadomo¶ci± za popełnione błędy i posypanie głowy popiołem w obliczu gdy nasza zdrada się wydała nie wystarczy...masz żal do męża że mimo Twojej "skruchy" nie chce z tob± być....ma takie prawo Ty zniszczyła¶ w bardzo brutalny sposób swoje małżeństwo i nie wymagaj od niego że nagle zamiecie wszystko pod dywanik bo ty się przecież przyznała¶ i deklarujesz poprawę .Targaj± nim emocje straszne o czym też tu już miała¶ napisane..... więc piękny makijaż , sukienka , i słowa które tak naprawdę wydaj± się teraz puste nie wystarcz± . Może mimo wszystko za jaki¶ czas będziesz z mężem ..może zostaniesz sama.... nie wiem i nie będę tutaj pisać scenariuszy . Ale je¶li sama ze sob± nie dojdziesz do ładu to naprawianie czego¶ po omacku ..chaotycznie ...pod wpływem emocji nie ma najmniejszego sensu ... tu czas odgrywa rolę i trzeba go dużo by móc przede wszystkim naprawdę zrobić porz±dek w swojej głowie i sercu i wtedy na nowo cokolwiek układać . Deleted_User dnia grudnia 02 2013 00:08:54 Acid, to jest moj trzeci raz i musze ten wpis dokonczyc Acid, dziekuje Ci ze pokazalas mi droge, dziekuje Ci ze rozjasnilas me mysli, ze utwierdzilas mnie w moich wlasnych. Pomimo tego ze mialysmy "starcie"na czacie. Jeszcze wczoraj moje zycie bylo do niczego, bylam na dnie, w czarnej dooopie, brakowalo mi 15 sekund by sie otulic niebiesko-bialym zeglarskim sznurkiem ktory zostawil moj maz, i zwisnac ze strychu. Uratowala mnie czarna koteczka, ta przez ktora sie wszystko zaczelo. To bylo otrzezwienie, opamietanie. A przysiegam, bvlam w takim stanie, ze szlam juz wlasciwie z tym sznurkiem na szyi.... No nic, nie jestem AZ TAK odwazna. Acid, dziekuje Ci. Najpierw musze sie zajac soba, to w tej chwili najwazniejsze. Nic nie zamiatam pod dywanik, wszystko zostalo juz powiedziane i ustalone. Wciaz jestem wrakiem czlowieka. moj maz jest w takiej samej sytuacji. Ale od tej chwili ON znajduje SIEBIE, a ja znajduje SIEBIE,. ACID, jestes WIELKA!!!!!!!! binka dnia grudnia 02 2013 06:51:49 Barbaro ,życie toczy się dalej a to co się stało to się nie odstanie. PogódĽ się z t± sytuacj±. Rozumiem Cię, rozumiem Twoj± reakcję, chwilę słabo¶ci. Ten kto twierdzi,że ja to nigdy, że mnie się to nie przytrafi ,najzwyczajniej w ¶wiecie jeszcze siebie nie zna. Barbaro gdy Ci będzie Ľle ,zawsze możesz liczyć na moje wsparcie, pisz. lagos dnia grudnia 02 2013 08:52:48 Barbaro Jeste¶ inteligentna, ale czasami jak walniesz jakim¶ tekstem, to az rece opadaj±. Jeszcze wczoraj moje zycie bylo do niczego, bylam na dnie, w czarnej dooopie, brakowalo mi 15 sekund by sie otulic niebiesko-bialym zeglarskim sznurkiem ktory zostawil moj maz, i zwisnac ze strychu. Uratowala mnie czarna koteczka, ta przez ktora sie wszystko zaczelo. To bylo otrzezwienie, opamietanie. A przysiegam, bvlam w takim stanie, ze szlam juz wlasciwie z tym sznurkiem na szyi.... Emocje nie zwalniaja z myslenia, raz juz o tym zapomniała¶ i rozpoczeła¶ to całe goowno...Masz dzieci, masz meża, któremu wci±ż mozesz pokazać, że te dwadziescia lat nie było czasem straconym, nawet jesli sie rozstaniecie...a Ty piszesz o sznurze żeglarskim i czarnej koteczce... Jesli to manipulacja obliczona na zrobienie wrazenia na mężu (wiesz że na pewno tu zagl±da), to powiem Ci że to żałosne, zreszt± chciałaby¶, zeby dał Ci sznse z lito¶ci, a nie dlatego że mimo wszystko jeste¶ warto¶ciowym człowiekiem? Ogarnij się kobieto, bo póki co zachowujesz sie jak rozkapryszone dziewcze, które zapamietane w swoim smutku nie dostrzega niczego dookoła. Możesz zrobić wiele, tylko otwórz oczy i nie użalaj się nad sob±. Deleted_User dnia grudnia 02 2013 10:54:23 lagos, to co napisałam to FAKT. Troszkę literacko przedstawiony, bo na szyi tego sznurka nie miałam, ale w mojej głowie tak wła¶nie było. Każdy człowiek może mieć chwilę załamania i ja wła¶nie tak± miałam. Ale żeby się podnie¶ć, trzeba upa¶ć, prawda? Oczy mam już otwarte, nie wiem jeszcze co widzę, ale wyłażę powoli z "czarnej doopy". Co do męża, to my rozmawiamy ze sob±, nie muszę robić na nim wrażenia tutaj na forum, to co tu piszę to jest rodzaj mojej osobistej terapii. Tak jak napisałam, muszę się zabrać za sam± siebie. No i przede wszystkim, przestać pić bo mi to wcale dobrze nie robi. Advokat_D dnia grudnia 28 2013 00:49:13 Barbara, i jak to jest u was? rozstali¶cie się na dobre? już po rozwodzie? czy może historia ma swój happy end? Deleted_User dnia stycznia 05 2014 19:45:54 Advocat_D - odgrzebales mój temat, zadałe¶ sobie tyle trudu... Update na forum bedzie jak minie 6 miesięcy. Wyczekuj terminu Ale jak ci sie tak spieszy, zawsze mozesz napisać na PW. Odpowiadam. Strona 37 z 38 Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze. Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny. Brak ocen. Logowanie Nie jeste¶ jeszcze naszym Użytkownikiem?Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować. Zapomniane hasło?Wy¶lemy nowe, kliknij TUTAJ. mamaKacperka 4 grudnia 2008, 17:14 Zdradziłam męża. Nigdy nie myślałam,że do tego dojdzie. Nie będę pisała w jakich okolicznościach ani się usprawiedliwiała bo wiem,że niema usprawiedliwienia. Okropnie się z tym czuję poszłam do spowiedzi ale to nie dało ukojenia czuję,że zniszczyłam coś pięknego i nie da się tego naprawić wierność i uczciwość małżeńska coś niesamowitego wyjątkowego. Nie powiedziałam o tym mężowi wiem,że by nie wybaczył Rozmawialiśmy kiedyś na ten temat ze znajomymi powiedział,że by cierpiał ale nie potrafiłby zaufać i zapomnieć więc by chcę tego ale niepotrafię udawać przed nim,że nic się niestało niechcę się z nim kochać czuję się jakoś niegodna. Z kolei kochanek chce się ze mną spotykać dalej on też zdradza żonę. Chcę się z nim spotykać ale niechcę żeby to się wydało nie chcę z nim być tylko właśnie spotykać się na te kilka chwil. Boże jak do tego doszło i jak się z tego wyplątać??? nikomu nie powiedziałam bo boję się potępienia na które zasługuję ale męczy mnie to okropnie. Dołączył: 2007-11-18 Miasto: Liczba postów: 1065 5 grudnia 2008, 08:31 piszecie odejść od drania. i co???zostawić mu wszystko, podkulić ogon i uciec? co wy radzicie? niech dziewczyna idzie na policje, do sądu. niech go on się martwi co dalej. Dołączył: 2008-06-11 Miasto: Łódź Liczba postów: 18528 5 grudnia 2008, 09:02 Dziewczyny mają rację- twierdzisz, że żałujesz, ale chcesz to robić dalej...zniszczyłaś swój związek i jednocześnie niszczysz związek swojego kochanka.....gdybyś naprawdę żałowała, to zerwałabyś kontak z tamtym jak najszybciej...wiem, że niełatwo powiedzieć o zdradzie, ale Ty chyba powinnaś to zrobić....po co Twój mąż ma sie meczyć skoro Ty nie zachowujesz się normalnie i prędzej czy poźniej i tak Wasz zwiazek sie rozpadnie...moim zdaniem szczerosć jest najważniejsza, a jak sie naważyło piwa samemu, to teraz trzeba je samemu wypić... Dołączył: 2006-03-02 Miasto: Sosnowiec Liczba postów: 4761 5 grudnia 2008, 11:31 z tego co autorka postu mowila to maz tez nie jest okjak dla mnie to powinna odejsc od meza i zaczac ukladac sobie zycie bez niego Dołączył: 2008-10-13 Miasto: Sopot Liczba postów: 908 5 grudnia 2008, 12:42 mamakacperka powinnaś od niego odejść tuż po tym jak pierwszy raz swoją agresje ukierunkował na Ciebie. Bóg nie jest sadystą i chyba nie pragnie byś była workiem treningowym. Zresztą porozmawiaj z jakimś młodym księdzem i powiedz mu całą prawdę. Napewno Cię nie potępi i powie jak teraz postąpić. Ja osobiście nie miałabym żadnych wyrzutów sumienia, że zdradziłam takiego boksera i nie wyznałabym mu tego, bo na to nie zasługuje, ale rozumiem, że wobec Boga czujesz że zdradziłaś. Ale Bóg jest miłosierny, jesli żałujesz. Kochanek to tylko chwilowe ukojenie. Myslę, że traktujesz go przedmioto, więc daj sobie z nim spokój. Zrób ten kategoryczny krok i wnieś pozew o rozwód, bo "mąż" na 90% się nie zmieni. slodka250 5 grudnia 2008, 21:17 Teraz dopiero [przeczytalam reszte twoich wypowiedzi...hmmm...ja to zawsze mowie mojemu mezowi ze jesli podniesie na mnie reke to tez mu wpierdol....ale to takie gadanie pol serio pol zartem..;)Jesli nie chcesz od niego odejsc,porozmawiaj z nim..postaw mu warunki,wcale nie jest powiedziane ze sie nie zmieni...w sumie wcale ci sie nie dziwie ze go zdradzilas....ja pewnie tez bym tak postapila.... Dołączył: 2008-11-28 Miasto: Tarnów Liczba postów: 22471 5 grudnia 2008, 23:52 Zdrada zawsze zdradą jest, ale też zaczynam mieć wrażenie, ze u ciebie-mamakacperka to działa na zasadzie " jak Kuba Bogu...". Mąż cię bije, więc ty zdradzasz. MocFenixa 21 listopada 2009, 23:54 jesli zdradzilas domyslam sie ze czegos Ci brak, podejrzewam ze czasem jest tak ze jest taka rutyna przyzwyczajenie, a taki skok w bok, to taka chwila uniesienia, czegos nowego, znowu poczulas cos wspanialego i z jednej strony kochasz meza ale zdrugiej strony pociaga Cie cos nowego, tylko co na to poradzic....problem w tym ze sama nie wiem, to niestety bardzo ciezka sytuacja, kurcze nie wiem dlaczego tutaj kobiety robia taki najazd, wydaje mi sie ze nie pytalas o ocene tylko jak sobie z tym poradzic i co z tym zrobic.....chyba wybrac to co jest wazniejsze choc to wcale nie takie latwe ;( Dołączył: 2006-01-10 Miasto: Moje Miejsce Na Ziemi Liczba postów: 4071 22 listopada 2009, 21:13 W zyciu mamyKacperka jest naprawde niewesolo i wiem ze kazdy ma prawo do swojego zdania ale wkurzaja mnie hasla typu " jak bys nie lubiala bicia to bys odeszla" nie wiem jak jest w przypadku mamyKacperka ale moze tak jak co u niektorych ze nie maja dokad i za co isc dlatego trwaja w zwiazku ..zdrady nie pochwalam bo to tragiczne podejscie ale gdyby bylo wszystko ok nie zrobilaby czegos takiego smutne to ;/ Sama jestem mama i moj synus tez nazywa sie Kacperek i na dodatek sama tez ostatnio przezywalam "maly" lryzys w swoim malzenstwie i choc nic tragicznego sie nie stalo to i tak niezle rozregulowalam sie zmeczylam itd a co dopiero takie przezycia jak opowiada mamaKacperka...naprawde nie umiem Ci pomoc ..nie wiem co powiedziec...moj maz jest fantastyczny nasza milosc zawsze czysta piekna i wspaniala to przez brak rozmow ogolne oddalenie od siebie przez prace dom itd zwrocilam uwage na innego mezyzczyne ale naszczescie umialam sie opanowac i nic zlego nie zrobilam jedyne co to uswiadomilam sobie ze za czesto onim mysle tesknie szukam kontaktu rozmowy spotkalismy sie dokladnie 3 razy ale w barze na pizzy porozmawialismy o wszystkim i oniczym az w koncu doszlam do wniosku ze nic dobrego z tego nie bedzie i jak mi brakuje bliskosci to musze ja odbudowac z mezem a nie pakowac sie w klopoty i dalam sobie spokoj..dzis jestem silna i moj zwiazek z mezem wyraznie odzyl...nie mam wyrzutow sumienia bo wiem ze te 3 spotkania wyszly spontanicznie na zasadzie ze chce pogadac i tylko na rozmowie sie skonczylo i nawet nie mialam innych mysli odpoczatku ..chodzilo mi tylko o wyjscie gdzies rozmowe i tak jak mowie nie am wyrzutow sumienia ale zastanawialam sie czy powiedziec o tym mezowi ze ktos mi sie podobal i ze spotkalam sie z nim ..maz zna z opowiadan tego chlopaka ale nie wie ze bylam z nim na tej pizzy i nie wiem ze myslalam o nim i mi sie podobal..jak myslicie? Magdulekk 23 listopada 2009, 13:01 MamoKacperka zacznę od tego, że nie popieram zdrady i nigdy bym jej nie wybaczyła, ale patrząc z drugiej strony nikt nie zdradza jak jest mu przyjaciółka miała podobnie z mężem alkoholikiem z tym, że ona go nie zdradziła. Za każdym razem jak ją bił po pijaku chciała odejść ale nie było gdzie. Rodzice nie uznają rozwodów z resztą jej mama też była bita i dla niej to było normalne. I tak trwała w tym chorym związku aż któregoś dnia tak mocno ją pobił, że trafiła do szpitala. Tam jedna pani jej poradziła żeby brała nogi za pas bo następnym razem ją zabije. Pani ta otworzyła jej oczy. Poradzę ci że jeśli jest ci ciężko i jesteś przekonana że chcesz odejść to napiszę co zrobiła moja psióła. Zadzwoniła na niebieską linię wygadała się, wylała żale, popłakała. Osoba z którą rozmawiała podała jej adres placówki do której miała się udać z dzieckiem. W placówce tej mieszkała 2 miesiące, pomogli jej znaleźć mieszkanie, udzielili pomocy psychologicznej, prawnej. Dzięki nim stanęła na nogi. Teraz jest wesołą, pełnowartościową kobietą. A z tego co się orientuje to są ośrodki dla mam z dziećmi. Jeśli chcesz moge się dowiedzieć więcej o ile chcesz to przerwaćPamiętaj przemoc fizyczna jaki psychiczna jest przestępstwemA co do przyznania się to nie wiem jak twój mąż zareaguje, ale bałabym się damskiemu bokserowi powiedzieć że jest rogaczem Dołączył: 2009-03-30 Miasto: Lublin Liczba postów: 1494 26 listopada 2009, 09:51 ja po pierwsze nie wybaczyłabym zdrady. Wychodzę z założenia, że jeśli się kogoś kocha prawdziwą miłością to się takich rzeczy nie robi. Poza tym uważam, że w Twoim przypadku to tylko strach o to, że się wyda, ludzie wokół Ciebie potępią, on poprosi o rozwód z orzeczeniem o winę...Twoją winę i to Cię boli. Bo przeciez nadal chcesz się spotykac z kochankiem...nie rozumiem. Choć teraz doczytując resztę wątku chyba wiem dlaczego się tak stało...uciekłaś w to bo masz piekło w domu. A nie lepiej odejść? Skoro on bije i poniza tym samym to jaka to miłość? nie mów nic bo taki związek sensu nie ma...on bije Ty zdradzasz...lepiej dajcie spokój, nigdy nie jest za późno by podnieśc się z ziemii i zacząc oddychać na nowo... Edytowany przez TeQueL 26 listopada 2009, 09:54 *Publikujemy list czytelniczki nadesłany do redakcji Damosfery. Imię i nazwisko bohaterki znane redakcji myślałam, że mnie to nie spotka, że ja jestem lepsza, inna, że mam zasady. Nie to, że ich nie mam, ale to wszystko nie jest takie się, że jak coś ci nie pasuje w związku, to możesz spakować walizki i się rozstać. Możesz. Tylko co, gdy łączą was dzieci, kredyty, niekiedy firma, jak nas, i tysiące innych go, gdy właściwie już nie liczyłam na żadną miłość i związek, a jednak strzała amora przeszyła me serce. Tak, wiem, brzmi patetycznie, ale tak się wtedy czułam. Byłam nim zauroczona, zakochałam się w nim, mimo że do wielu rzeczy musiałam? Chciałam się nagiąć?Po kilku latach wzięliśmy cichy ślub, to było jego drugie małżeństwo, ja zaś nie potrzebowałam pompy. Na ślubie byli dosłownie najbliżsi, pewnie jakieś osiem lata po ślubie pojawiło się pierwsze dziecko, pięć lat później kolejne. Wydawało się, że tworzymy szczęśliwą rodzinę — dom, dzieci, każdy z dobrą pracą, grono zaufanych przyjaciół. Jednak powoli, nie wiedzieć kiedy, zaczęła się wkradać rutyna i obcość. On ciągle chciał spotykać się z kumplami i chodzić na mecze, ja zaś pragnęłam czegoś innego — teatru, spotkań z przyjaciółmi, wspólnych weekendów. Nie dawał mi tego, więc zaczęłam sobie organizować życie po nie tak, że nie rozmawialiśmy, i owszem. Rozmów było wiele, ale ciągle słyszałam, że przecież "widziały gały, co brały", że on przecież zawsze kochał piłkę nożną i piwko z chłopakami. No niby tak, ale wiecie, jak to jest. Ludzie się zmieniają, szczególnie wtedy, gdy pojawiają się dzieci. A pojawienie się naszych dzieci wiele nie zmieniło. On pozostał dalej chłopcem w krótkich spodenkach, dla którego ważne są mecze i dzieci były małe, miałam ręce pełne roboty — przedszkole, szkoła, praca, dom i tak w koło Macieju. Czasem udawało mi się wyskoczyć na spotkanie z przyjaciółmi. Oczywiście bez męża, bo on w tym czasie miał kolejny ważny mecz — tu w Polsce lub odezwał się do mnie kumpel z liceum, nie myślałam, że zdradzę, chyba o niczym nie myślałam. W miarę jednak rozmawiania zobaczyłam, jak nasze życia się różnią, jak dalece moje życie odstaje od pewnych się raz, drugi, trzeci i poszło. Nie wiem nawet, kiedy minęły dwa lata. Dwa lata ukrywania się przed mężem, przed którym chyba nawet nie musiałam się za bardzo ukrywać, bo on ciągle żył meczami i kumplami. Łykał wszystko jak pelikan — że wyjazd z ze znajomy z liceum, że wyjazd z ludźmi z tak to trwało do momentu, w którym zrozumiałam, że chcę żyć z tym człowiekiem, a nie z moim mężem. Że ten człowiek da mi szczęście, że mamy właściwie te same wszystko na jedną kartę. Wzięłam męża na rozmowę i powiedziałam, że mam romans, a właściwie, że to coś poważniejszego i że chcę odejść. Nagle szok i niedowierzanie — "ale jako to"? "Dlaczego?", "kiedy"? Zaczęłam mu opowiadać, od kiedy to trwa, dlaczego, z kim. I nagle on zaczął walczyć o mnie, o nas. No nie byłam na to gotowa. Nie! Ja już sobie wszystko poukładałam a tu nagle to! Tylko ta walka była za późno o parę lat. A może nie była?Nie ruszała mnie ta walka wcale. Ja już byłam w innym życiu z innym człowiekiem. Ja już sobie wszystko poukładałam. Tylko wiecie co? Życie bywa przewrotne i zaskakujące. Kiedy ja wszystko wywaliłam mojemu mężowi, zdecydowana na rozwiązania drastyczne, on, ten mój ukochany, powiedział, że on to właściwie nie chce niczego zmieniać, że on chce, by było tak, jak dotychczas, że jego rodzina jest dla niego ważna i nie zamierza tego się na kawałki. Ale jak? Przecież rozmawialiśmy o wspólnym życiu, o tym, że chcemy być razem, o tym, że zostawiamy naszych podkulonym ogonem wróciłam na łono rodziny, próbując poskładać to, co rozwaliliśmy. Tak, rozwaliliśmy, bo to nie tak, że ja zdradziłam, bo mi się nudziło. Szukałam ciepła i uczuć, bo w domu ich nie dostałam. Składamy teraz te nasze puzzle. Idzie różnie. Budujemy zaufanie od początku, co nie jest łatwe, ale równie trudne jest zbudowanie bliskości i intymności...Data utworzenia: 24 lipca 2022, 17:39Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie znajdziecie tutaj.

zdradziłam męża i się wydało